Monday, February 21

Tapak pertama.

Bukan dirancang sebenarnya, semuanya kebetulan sahaja. Perjalanan ni bukan hadiah harijadi wa. Secara kebetulan saja, tarikhnya jatuh sama dengan wa punya hari keputeraan yang ke 26. Dan kebetulan tu buatkan wa bersemangat. Untuk memulakan siri perjalanan kreatif wa ini.

26 tahun berusaha penat lelah, perah keringat, banting tulang, untuk terbang dekat langit biru. 26 tahun hidup baru pertama kali naik kapal terbang. 26 tahun bernapas baru ini kali pertama jejak kali di tanah asing.Wa langsung tak malu, langusng tak segan nak mengaku ni kali pertama wa naik kapal terbang. Wa memang teruja. Wa lompat dari tadi, dari cheras sampai la ke LCCT. wa tak heran lu orang bandar kutuk wa beria terkinja-kinja na naik kapal trbang.wa sikit pon tak peduli.

Memanglah, macau hongkong taklah jauh mana, 4 jam perjalanan saja. Wa pergi padang besar dulu lagi jauh, 12 jam.  Wa tak kisah jauh dekat,dh itu saja yang w nampu. wa tetap puas hati, sebab wa usaha, wa guna hasil titik peluh sendiri. Takda siapa yang nak hantar wa. Wa pergi sekarang pon, salah satu tujuan untuk berusaha membuat orang laen hantar wa keluar negara. 

Dengan kamera tua wa ni, wa usaha cari hasil tangkapan yang menarik, untuk wa persembahkan kelak. Untuk wa pamerkan di pameran solo wa 10 20 30 tahun lagi insyaallah..

Tapak pertama.

Bukan dirancang sebenarnya, semuanya kebetulan sahaja. Perjalanan ni bukan hadiah harijadi wa. Secara kebetulan saja, tarikhnya jatuh sama dengan wa punya hari keputeraan yang ke 26. Dan kebetulan tu buatkan wa bersemangat. Untuk memulakan siri perjalanan kreatif wa ini.

26 tahun berusaha penat lelah, perah keringat, banting tulang, untuk terbang dekat langit biru. 26 tahun hidup baru pertama kali naik kapal terbang. 26 tahun bernapas baru ini kali pertama jejak kali di tanah asing.Wa langsung tak malu, langusng tak segan nak mengaku ni kali pertama wa naik kapal terbang. Wa memang teruja. Wa lompat dari tadi, dari cheras sampai la ke LCCT. wa tak heran lu orang bandar kutuk wa beria terkinja-kinja na naik kapal trbang.wa sikit pon tak peduli.

Memanglah, macau hongkong taklah jauh mana, 4 jam perjalanan saja. Wa pergi padang besar dulu lagi jauh, 12 jam.  Wa tak kisah jauh dekat,dh itu saja yang w nampu. wa tetap puas hati, sebab wa usaha, wa guna hasil titik peluh sendiri. Takda siapa yang nak hantar wa. Wa pergi sekarang pon, salah satu tujuan untuk berusaha membuat orang laen hantar wa keluar negara. 

Dengan kamera tua wa ni, wa usaha cari hasil tangkapan yang menarik, untuk wa persembahkan kelak. Untuk wa pamerkan di pameran solo wa 10 20 30 tahun lagi insyaallah..

Friday, February 18

Nostalgia-generator ramli kambing

Wa tengok jam kat dinding, jarum panjang kat nombor 12, jarum pendek tepat tunjuk tujuh. wa tengok kalendar 18 februari, tahunnya 2011. Wa lepak balkoni, tengok langit merah yang makin malap, makin gelap. Sambil menanti bangunan-bangunan lampu pasang, supaya kuala lumpur terang benderang. Hisap rokok sebatang dua, masuk rumah buka tv, tengok Sportcenter Asia.
~
20 tahun sudah-lebih kurang, bila matahari mula menyorok hujung barat, wa dah tercongok di beranda. Tunggu Ramli. Tunggu Ramli Kambing. Tunggu Ramli Kambing hidupkan generator besar dekat belakang rumahnya. Generator yang menerangi rumah wa, menerangi rumah jiran-jiran wa, menerangi rumah-rumah di kampung wa. Bila bunyi generator sayup sayup dengar, wa gegas masuk, nyala lampu, nyala tv, tonton ninja turtle.

Thursday, February 17

Wa Punya Cita-cita

Wa punya cita-cita. Wa punya impian. Tapi bukanlah cita dari zaman berhingus sebenarnya. Bukanlah impian dari zaman wa lari bogel sambil gentel-gentel kote di halaman rumah kayu di Felda Tanjung sebetulnya. Cita-cita dan impian mula pada penghujung zaman remaja dan permulaan usia dewasa. Mungkin sudah lewat tapi belum lagi terlambat. Cita-cita wa tinggi, impian wa seperti mimpi, tapi logik untuk direalisasi.
~
Wa lapar, belum makan lagi hari ni.

Friday, February 11

Akak nak balik masak.

Sampai dekat PD, wa gegas, usha-usha kawasan, cari angle, cari idea sikit sebanyak. Orang sudah ramai menunggu peloton. Jalan pon dah tutup. Dapat apa yang wa cari, wa releks-releks dulu, sambil tunggu peloton tiba. Wa beli air kelapa RM satu. Wa cucuh rokok sebatang; rokok langkawi yang taklah sesedap mana. Wa lepak dengan kacak tepi jalan sambil berdiri tegak. Rakan wa mike entah kemana. Editor azlan pon hilang dari pandang mata. Rakan-rakan media lain sibuk dengan tugasan.

Sedang wa ralit layan air kelapa dengan rokok, wa di sapa sorang kakak yang hampir dipertenghan usia.

"Jauh lagi ke dik?" kakak tu besuara.
"Jauh lagi, 15, 20 minit lagi sampailah kot." jawab wa yakin.
"Akak ni nak balik ni, nak masak ni." katanya tanpa ditanya.
"Hari ni makan kat luar je la kak." wa bagi cadangan bernas.
"Dorang semua dari mana?" kakak tu tanya lagi.
"Tadi start dekat Banting. Nak ke Tampin" jawab wa dengan senyum manis.
"Dorang lalu mana?"byk betul tanya.
"Ntah la, saya pon tak tau name tempat yang lalu tadi, tapi lalu Sepang semua la."
"Ooo.. ikut jalan lamalah tu. Patut la lambat.Jauh. Kenapa dorang tak ikut highway?"
"hahahaha. betul jugak tu kan? Kalau dorang naik motor lagi cepat. Apa la susah-susah kayuh" jawab wa menahan ketawa.

Thursday, February 10

Pacik Jahat Pacik Jahat Pacik Jahat

Sedap betul mak masak gulai patin tempoyak. Kalau anak-anak balik kampung, mak mesti masak, sebab mak tahu gulai patin masak tempoyak kegemaran anak-anaknya yang ada sembilan, kegemaran menantu-menantunya yang ada tujuh, kegemaran cucu-cucunya yang ada dua puluh lima,. Eh silap, dua puluh enam. Sekejap sekejap, silap lagi. Dua puluh tujuh semuanya.
~
Hilang petak dam pada perut wa lepas bedal dua tiga pinggan makan tengahari tadi. Wa besandar dekat kerusi di beranda sambil usap-usap perut. Rokok Peter Styuvesant wa nyala. Gila punya nikmat. Abang-abang wa pon sama. Semua layan asap. Kakak, kakak ipar,adik wa, bibik-bbik sibuk mengemas dapur. Anak-anak sedara wa yang kecil-kecil tengah layan monopoli, ada juga yang layan congkak. Anak-anak sedara yang dah tumbuh misai, tumbuh kopek, duduk layan tv, layan novel, layan MP3. Ayah dok layan Harakah. Mak jadi mando kat dapur.
~
Baru layan rokok separuh wa rasa lain macam. Bingkas wa bangun. Wa pegi dekat anak-anak sedara wa kusyuk main monopoli.
"Sapa nak ikut pacik?" pelawa wa.
"Nak nak nak" sahut mereka serentak.
"Jom..". Lima enam orang mengikut bontot wa.
"Nak pegi mana?" tanya salah seorang.
"Ikut je lah," jawap wa langsi. Lima enam orang mengekor sahaja.
"Cepat skit," Wa lajukan langkah wa. Muka wa mula berkerut..
"Kenapa pegi ke belakang?" soal lagi sorang. Banyak pula tanya.
"Pacik nak ambil selipar" jawap wa. Langkah wa semakin laju.
Wa buka pintu, wa masuk dan tutup cepat-cepat. Wa duduk bercangkung sambil muka kerut kembali lega.
"pacik jahat pacik jahat pacik jahat" jerit mereka seraya mengetok-ngetuk pintu besi.
Wa berdekah-dekah dalam jamban.

Zaman Wa Kencing Bercabang ~ Pendidikan Jasmani

Dulu masa darjah satu dua tiga, selain matapelajaran Matematik Tambah, Kimia, Biologi, serta Fizik, matapelajaran yang wa paling suka adalah Pendidikan Jasmani. Gila babi wa punya suka. Pendek kata, kalau kelas sesi petang, jiwa sudah tak keruan dari mula bunyi loceng sampailah ke petang, period yang terakhir.Panjang pula tak kata apa-apa.
~
Memang wa gemar main bola beracun. Permainan yang perlukan skill dan kemahiran tinggi. Masa ni la wa nak tunjuk hebat dekat Saliyana, awek wa masa darjah satu. Memang cekap wa mengelak dari terkena bola yang dibaling oleh pihak musuh. Tapi Mat Nor lagi cekap. Asyik dia saja orang terakhir yang kena baling. Sialan betol Mat Nor.
~
100 meter lelaki katogeri C, Mat Nor ketinggalan jauh di belakang wa.

Rancang

Wa rancang kisah perjalanan wa sepanjang lumba basikal wa nak tulis dalam wa punya diari digital wa ni. Bukan hangat-hangat tahi lembu, tapi 2 3 hari saja berkesempatan duduk menaip. Selebihnya badan lesu, otak tepu- awal-awal dah membongkang, awal-awal dah berdengkur. Perancangan memang selalu cemerlang dengan harapan hasilnya gemilang, tapi nak buat macamana, ada aral melintang. Walaumacamanapon, wa tetap akan usahakan untuk catatkan sebaris dua. Kalau tak esok, lusa, kalau tak lusa minggu depan, kalau tak minggu depan bulan depan. Tengok lah bila masa terluang. Tengoklah bila ada ruang.

~

Ramai orang kata wa dah gemuk. Gila! Buta! Wa sasa!

Tuesday, February 8

Pesan bonda.

Ada masa senggang,ada waktu terluang, wa sahut pangilan pulang desa ceruk Pahang. Dua bulan rasa wa tak jenguk ayahanda, juga bonda. Tiga hari wa kat sana, khamis jumaat sabtu. Sabtu wa siap-siap nak pulang ke Amerika. Wa salam ayahanda,salam bonda - cium tangan cium pipi. Bonda tak henti-henti bagi nasihat - jangan tinggal sembahyang, kerja molek-molek, bawa kereta elok-elok, jaga kesihatan. Dari sebelum salam sampai wa kat dalam kereta. Baru wa nak turun handbreak sekali lagi bonda bersuara, "Meri, nanti kalau dah kawin nanti, jangan kongsi FB dengan bini."

Wa angguk laju-laju.